சின்னவர்கள் பெரியவர்களாகும்போது

என் மூத்தவருக்கு ஆக்க வேலைகளில் ஈடுபாடு அதிகம். சமையல், தையல், வரைதல், தச்சுவேலை, கட்டுமானம், தோட்டம் என்று எல்லாவற்றிலும் ஈடுபாடு உண்டு.

நிறைய வாசிப்பார். படிக்கும் காலத்தில், 2004 ல் ஒரு பாடசாலை விடுமுறையின் போது ஓர் நாள், தன் புத்தகங்களையும் மேசைவிளக்கொன்றையும் வைத்துக் கொள்ளக் கூடியதாக 'bedside table' ஒன்று இருந்தால்  நல்லதென்று சொன்னார்.

அன்று பின்னேரம் க்றிஸ் வேலையால் வரவும் ஆறு துண்டுப் பலகைகளைக் காட்டி அவற்றைத் தான் எடுத்துக் கொள்ளட்டுமா? என்றார். சம்மதம் கிடைத்த அரைமணி நேரத்தில் இந்த அழகு மேசை தயாராகிவிட்டது.

கிடைத்த பலகைகளை (புதியவை அல்ல; மீள்சுழற்சி செய்திருக்கிறார்.) அப்படியே பயன்படுத்தினார் . எதையும் அறுக்கவோ, பெய்ன்ட் செய்யவோ வார்னிஷ் செய்யவோ இல்லை.

எனக்கு இந்த மேசையின் அமைப்பில் ஒரு பிடிப்பு. தர மாட்டேன் என்றுவிட்டார். ;) இப்போ 'ஃப்லாட்டிங்' கிளம்பும் தருணம் பொருட்களை காரில் ஏற்றிக்கொண்டிருக்கையில் என்ன தோன்றியதோ, "மம்மி, நான் கொண்டு போக முதல் ஸ்டூலைப் படம் எடுக்கிறதெண்டால் எடுங்க," என்று வந்து நின்றார்.

கண்ணில் அகப்பட்டதை வைத்து சட்டென்று ஒரு படம் எடுத்ததும் தூக்கிப் போய்க் காரில் ஏற்றினார்.

சொல்லி இருக்கிறேன், எப்போதாவது உடைத்து மாற்றங்கள் செய்யத் தோன்றினால் அல்லது வேண்டாம் என்று தோன்றினால் எனக்குத் தந்துவிட வேண்டும் என்று. ;)

இவர் வளர்ச்சி பற்றி, முன்னேற்றங்கள் பற்றி அன்னைக்கே உரிய இயல்பான சந்தோஷமும் பெருமையும் இருந்தாலும்...
பிரிவு!!
மெதுவே வலிக்கிறதே! ;(