அம்மாவை நிரந்தர வைத்திய கண்காணிப்புப் பிரிவில் சேர்க்க வேண்டியதாக இருந்த சமயம் அது. அப்பா! தானே அம்மாவைப் பார்ப்பதாகச் சொன்னார். அடம் பிடித்தார் என்று கூடச் சொல்லலாம். :) இயலாது என்பது எமக்கு நன்கு தெரிந்திருந்திருந்தது. அம்மாவை அனுப்பியே ஆகவேண்டும் என்று மருத்துவமனை இறுக்கிய பின், அம்மாவைப் பரிசோதிக்க வந்த அலுவலர் ஏதோ கேள்விக் கொத்தை வைத்துக் குடைந்து ;) அதில் அப்பா 30 புள்ளிகளுக்கு மேல் எடுக்காததால் அவரும் ஓய்வு இல்லத்திற்குப் போவதே நல்லது என்று தெரிவித்தார் அறிவித்தார் முடிவுசெய்தார்.
அரை மனதாய் - அடம் பிடித்து, என்னுடன் முகம் காட்டி ;) நான் என்ன செய்வேன்! சின்னவர் திருமண வரெவேற்பு முடிந்த இரண்டு நாட்களில் இல்லத்திற்கு அழைத்துச் சென்றாயிற்று. அப்போதும்... சுத்தியல் வேண்டும், ஸ்பானர் வேண்டும் என்றார். :)
ஒரு வாரம் கழித்துச் சொன்ன விடயம்... "எனக்கு இந்த இடம் மிகவும் பிடித்திருக்கிறது. நல்ல வேலை செய்தீர்கள். நல்ல இடத்தைத் தெரிந்து கொண்டுவந்து விட்டிருக்கிறீர்கள். அறை பிடித்திருக்கிறது. உணவு பிடித்திருக்கிறது. + + + +"
உணவு அறையில் ஒரு சதுர மேசையில் அப்பாவுடன் ஒரு தமிழ் அன்ரி, இன்னொரு தமிழ் அங்கிள்; நாலாமவர் குஜராத்தி அங்கிள் அமர்ந்திருப்பார்கள்.
நாலாமவர் சிரிக்க மட்டும் செய்வார். அவருக்கு எல்லாம் குழந்தை ஆகாரம் போல அரைத்துக் கொடுப்பார்கள். தானே எடுத்துச் சாப்பிடுவார். நிறையக் கொட்டும். அதனால் அருகே இருப்போர் ஊட்டி விடுவார்கள். நான் உணவு வேளையில் இருந்தால் அப்பாவோடு பேசிக் கொண்டே ஊட்டிவிடுவேன். (அதிரா வந்தால் தானே 'தீத்தி' என்று திருத்தி வாசிக்கட்டும்.) அவரது மனைவி பெரும்பாலும் தினமும் ஒரு வேளை அங்கு வருவார். என் இரண்டாவது மருமகள் குஜராத்தி (தூரத்து உறவு - சிறிய தாய் முறை) என்பதால் இவருடன் பேச எனக்கு விடயங்கள் இருக்கும். நன்றாகப் பேசுவார்.
தமிழ் அங்கிளின் மகள் தினமும் இரவு உணவுக்கு (5 மணிக்கு) அங்கு இருப்பார். தன் தந்தைக்கு தோசை எடுத்துப் போகும் சமயம் என் அப்பாவுக்கும் எடுத்துப் போவார். அவரே சுட வைத்துப் பரிமாறுவார். அப்பாவுக்கு இன்னொரு மகள் போல ஆகிவிட்டார். பின்பு அவரது சகோதரரும் வந்து போனார். ஒரு சமயம் அப்பாவை அவர்கள் வீட்டுக்கு அழைத்துப் போயிருக்கிறார். அப்பாவை மேசையில் காணாவிட்டால் அறைக்குப் போய் எழுப்பி அழைத்து வருவார்கள் இருவரும்.
அன்ரி பற்றி தனியே ஒரு பதிவு எழுத வேண்டும். அத்தனை அற்புதமான பெண்மணி. நான் போகாத சமயம் அப்பாவைப் பற்றி ஏதாவது இடிபாடாக தன் மனதுக்குத் தோன்றியிருந்தால் என்னிடம் சொல்லிக் கவனிக்கச் சொல்லுவார். தன்னால் தன் குடும்பத்தாருக்கு எந்த மனக்குறையும் ஏற்படக் கூடாது என்பதில் உறுதியானவர்.
நான்! எனக்கு மற்றவர்களால் ஏற்படும் சிரமம், மற்றவர்களுக்கு என்னால் ஏற்படக் கூடாது என்பதில் உறுதியாக இருக்கிறேன். போவேன், பார்ப்பேன், பேசுவேன். ஏதாவது உதவி கேட்டால் கூட அவர்கள் வீட்டார் இடத்தில் என்னை இருத்திப் பார்த்து ஆராய்ந்து, சின்னதாகக் கூட ஒரு பிரச்சினையும் இல்லை என்று மனம் சொன்னால் மட்டும்தான் செய்கிறேன். இது ஆசிரியையாகப் பணியாற்றும் காரணத்தால் வந்த பக்குவம் மட்டுமல்ல, இமாவாக வாழ்க்கை கொடுத்த, கொடுத்துக்கொண்டிருக்கும் அடிகளும் காரணம்.
சில மாதங்கள் கழித்து இன்னொரு தமிழ் அங்கிளும் வந்து இணைந்திருந்தார். அவர் இருந்தது தொலைவில் வேறு பிரிவில்; சக்கரநாற்காலி பயன்படுத்தினார். அப்பா இடைக்கிடை போய்ச் சந்தித்ததாகத் தெரிந்தது. நான் போகும் போது கிடைக்கும் நேரத்தைப் பொறுத்து இவரைப் போய்ப் பார்த்து வருவேன். பெரிதாக எதுவும் விசாரிப்பது இல்லை.
இந்த நான்கு தமிழருள் யாருக்கு விருந்தாளிகள் வந்தாலும் அவர்கள் மற்றவர்களைப் போய்ச் சந்தித்துப் போக மறப்பதில்லை. அறியாதவர்களாக இருந்தாலும் போய்ச் சந்திக்கிறார்கள். அங்கு இரு தமிழ்த் தாதியர்களும் உள்ளனர்.
பல தமிழ் பேசும் சிறுமிகள் தொண்டுவேலைக்காக வருகிறார்கள். இதனையிட்டு இவர்களுக்கு புள்ளிகள் உண்டுதான். இருந்தாலும் இதற்கும் ஒரு தனித் தைரியம் வேண்டும். சில நாட்களில் ஒரு சிறுமி அம்மாவுடன் ஸ்க்ரிபிள்ஸ் விளையாடிக் கொண்டு இருப்பதைப் பார்த்து விட்டுக் குழப்ப மனமில்லாமல் அப்பாவின் அறைக்குச் சென்றிருக்கிறேன். இன்னொரு சிறுமி அம்மாவுடன் சேர்ந்து ஒரிகாமி செய்வார். பிறகு செய்த பொம்மைகள் அங்கு வேலை செய்வோரது பிள்ளைகளுக்கு அன்பளிப்பாகக் கொடுத்துவிடுவார்.
இப்போது அப்பாவும் அன்ரியும் மட்டும்தான் அங்கு இருக்கிறார்கள்.
