வாடிப்போன சீடீ

இங்கு வந்த ஆரம்ப நாட்களில்... கைவினைகள் செய்வதற்கான பொருட்கள் எதுவுமே கையில் இல்லை. குட்டிக் கத்தரிக்கோல் ஒன்று சிறு தையல் வேலைகளுக்காக வைத்திருந்தேன். அட்டைப் பெட்டிகளையும் ப்ளாத்திக்குப் பால்போத்தல்களையும் வைத்து விளையாடிக்கொண்டிருப்பேன். 

அவை என் கைவினைப் பசிக்குத் தீனி போடப் போதவில்லை. வீட்டில் முதல் முதலாக வீணாகிப் போன சீடீ இது. சின்னவர்களிடம் 'க்ளூ' இருந்தது. கரை நீக்கிய வெள்ளைப் பாண் துண்டு ஒன்றைப் க்ளூ சேர்த்துப் பிசைந்து ரோஜாக்களையும் சில மொட்டுகளையும் இலைகளையும் உருவாக்கினேன். பிரகு சின்னவர்களது நீர்வர்ணங்களை இரவல் வாங்கிப் பூசிவிட்டேன். ஒரு வாரம் கழித்து, நகப்பூச்சின் மேல் இறுதியாகப் பூசும் மேற்பூச்சைப் பூசிக் காயவிட்டேன்.

சீடீயில் ஒட்டியபின் எங்கே எப்படி வைப்பதென்றே தெரியவில்லை.  வாடகை வீட்டில் ஆணி அடிக்க முடியாது. அப்போது இந்த நிறுத்தி இருக்கவில்லை. அங்கும் இங்குமாக இடம் மாற்றி வைத்து அழகுபார்த்தேன்.

வருடங்கள் கடந்தன. நான்காவது வீடு இது.

இலைகளும் காம்புகளும் உதிர்ந்தன; மொட்டுகள் காணாமற்போயின. 

படிந்த தூசைத் துடைத்தால் மீதியும் தொலையும் நிலையில் - எவர் பார்வையிலும் படாத ஓர் இடத்தில் சேமிப்பில் போட்டுவைத்தேன்.

இன்று... மீண்டும் ரசித்து ருசித்துவிட்டு... வீசினேன் குப்பைத்தொட்டியில். 

இமாவின் உலகில் உள்ள 'குப்பைத்தொட்டி' என்றும் நிரம்பாது; வெறுமையும் ஆகாது. பதிவிட்டால் எப்போது வேண்டுமானாலும் நான் இரைமீட்டுப் பார்க்கலாம்.