நட்பு

நட்பு...

மென்மையானது.

அழகானது,

அற்புதமானது.

பிரிவை, ஏமாற்றங்களைத் தாங்க இயலாதது.

நட்புக்குப் பொறுப்பு ஒன்றுண்டு.

நம்பிக்கைக்குப் பாத்திரமானது அது.

உண்மை நட்பு,

பிரிந்தாலும்...

ரகசியங்கள் காக்கப்பட வேண்டும்.

ஏமாற்றப் பட்டாலும்

ரகசியங்கள் காக்கப்பட வேண்டும்.

‘உன் நண்பன் யாரெனச் சொல்,

உன்னைச் சொல்கிறேன்,’

என்பர் சிலர்.

எப்படி!

எப்படி இயலும்!!!

நீயும் நானும் தான்

எதிரெதிர்த் துருவங்களாய்

இணந்தவர்களாயிற்றே.

பெயரில் கூட...

எத்தனை பொருத்தம் என்பர் அறிந்தவர்.

அறியாதோர் கூட அறிந்திருந்தனர்

நம் நட்பை.

நீ மட்டும் புரிந்து கொள்ளவில்லையா!!

அல்லது...

நான்தான் 

எதையும் புரிந்து கொள்ளவில்லையா!

வலிக்கிறது ;(

பயங்கரமாக வலிக்கிறது தோழி. ;((

உன்னை

என் தோழியாக மட்டுமா

நான் நினைத்தேன்!

எனக்கென்று..

ஒரு சகோதரி பிறந்திருக்கவில்லை.

உன்னை வைத்தேன் அவ்விடத்தில்.

நான் மட்டுமா!

என் குடும்பமும் தானே.

எல்லாவற்றையும் உடைத்தாய் நீ

வலிக்கிறது நினைவு

கனக்கிறது மனது. ;(

மறக்க நினைக்கிறேன்,

முடியவில்லை.

கண்ணுள் நிற்கிறது

அத் தருணம்;

நீ சிரம் மேல் கை குவித்து

விடை பெற்ற தருணம்.

விளையாடுகிறாய் என்று நினைத்தேன்.

வினையாக்கினாயே நீ.

தவித்துப் போனேன் நான்.

நான் மட்டுமா!

உன் குடும்பம்...

என் குடும்பம்...

தோழமைகள்...

அனைவரும். ;(

எல்லோரும் நினைத்து ஒன்று..

எனக்குத் தெரிந்திருக்கும் என்பது அது.

வினவியவர்களுக்குப் பதிலாய்

விழித்து வைத்தேன் நான்.

உறக்கம் தொலைந்து போயிற்று;

விழித்துக் கொண்டேன் தாமதமாய்.

நீ என்னைப் பிரிந்ததை விட..

என்னை நம்பவில்லை என்பது...

அதிகம் வலித்தது. ;((

உடுக்கை இழந்த உன் கையாக

இருக்க நான் தகுதி இல்லை

என்று நிராகரித்தாயே!

அந்த நிராகரிப்பு... ;(((

வலித்தது...

வலிக்கிறது...

வலிக்கும் என்றும். ;(((

ஆனால்...

இப்போதும் நினைக்கிறேன்...

நீ நன்றாக இருக்க வேண்டும்.

அதை எண்ணித்தான்

மௌனித்து விட்டேன்.

இப்போ...

எனக்குத் தெரியும் என்பதை

உன்னிடம் வெளிப்படுத்தவும் மனதில்லை.

நீயாக வெளிப்படுத்தும் தருணம்,

வரக்கூடும் என்றிருந்தேன்.

வரவில்லை இன்னும்.

வராது இனிமேல்.

நீயும் நானும் தான்

சந்திப்பதில்லையே இப்போது.

வேண்டாம்.

இப்படியே இருப்போம்.

இதுதான் நல்லது,

நம்மிருவருக்கும்.

அனைவருக்கும்.

உன் குடும்பம்

உன்னைச் சேர்த்துக் கொண்டது.

நான்!!!!

அந்நியமாகிப் போனேன் இன்று.

இப்படியே இருப்போம்.

இதுதான் நல்லது,

நம்மிருவருக்கும்.

அனைவருக்கும். 

நீ கொடுத்த வலியை விடப் பெரிதாய்

யாரும் எனை வலிக்க வைக்க இனி இயலாது.

நீ நன்றாக இருக்க வேண்டும்.

அதை எண்ணி...

இனிப் பேச மாட்டேன் எதுவும்.

இதுநாள் வரை இருந்தது போல்

மௌனிப்பேன் மீண்டும்.

மௌனிப்பேன்...

மௌனம்

மௌனம்

மௌனம்

மௌனம்  

மௌனம் 

மௌனம் 

மௌனம் 

மௌனம்
````````````````
மு.க.சு:- http://gokisha.blogspot.com/2011/07/blog-post_15.html