எழுதுகிறேன் ஒரு கடிதம்...

என் செல்ல...


 நடுவில் தொடர  வேண்டாம் என்று தோன்றி நிறுத்தி விட்டேன். ;)

//கனபேர் எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கினம். ஆனபடியால் எழுதப் போறது இல்லை. அந்த யோசினையைக் கைவிட்டாச்சுது. 'மேல' வெறுசாக் கிடக்கு. ;) யாரவது வந்து 'மேல வைங்கோ' எண்டு எதாவது எடுத்துத் தந்தால் நல்லது.// என்று நான் கொடுத்து இருந்த பின்னூட்டத்தைப்  பார்த்தும் யாரிடமிருந்தும் பதில்  இல்லாத காரணத்தால் நாமே வேறு விடயம் ஏதாவது போட்டு விடலாம் என்று களமிறங்கி விட்டேன். ;) கொடுமையாயின் பொறுத்தருள்க. ;)
 

இப்போ தொடர்கிறேன்  ...

வாழ்க்கையின் மறக்க முடியாத சில பல நினைவுகளை என் மனக் கண்முன் கொண்டுவரும் மாதம் இந்த மாதம். இப்போ தபசு காலமானாலும் 'ஈஸ்டர் ' வரப் போகிறது என்பது தான் எங்கு சென்றாலும் நினைவு வருகிறது. வர்ண வர்ணமாக முட்டை, முயல், வேறு என்ன என்ன முடியுமோ அதெல்லாவற்றையும் ஈஸ்டரோடு தொடர்பு படுத்தி விற்பனைக்கு வைத்து இருக்கிறார்கள்.


உயிர்ப்பு... புதிய உயிர். புது வாழ்க்கை... வண்ணத்து பூச்சி... ஒன்றின் மடிதலில் இருந்து இன்னொரு உயிர்.. எப்பொழுதும் இப்படி ஓடுகிறது என் சிந்தனை. குறித்து வைத்த வார்த்தைகள் எல்லாவற்றுக்கும் உயிர் கொடுக்கும் எண்ணம் இன்று இல்லை. 

அர்த்தமில்லாமல்! இந்த வண்ணத்துப்பூச்சி என்னை நிறைய யோசிக்க வைக்கிறது. ;)

 
இமா என்ன சொல்ல வருகிறேன் என்பது புரியவில்லையா! எனக்கும் புரியவில்லை. உங்களுக்கு ஏதாவது புரிந்தால் கருத்தாகச் சொல்லி விட்டுப் போங்கள். ;)

என் சேகரிப்பில் இருந்து (எல்லாம் 'என் வீட்டுத் தோட்டத்தில்' இருந்து) சில படங்கள் உங்களோடு பகிர்ந்து கொள்கிறேன். 

இந்தக் வெற்றுக் கூட்டுக்குத் தெரியுமா தன் குழந்தை இன்று எங்கே, அதற்கு என்ன ஆயிற்று,  என்று! அதற்குப் பிரசவ வலியும் தெரிந்திராது, தன்னுள்ளே இருந்த குழந்தை இறந்திருந்தாலும் புரிந்திராது.


மயிர்கொட்டியாக இருக்கையில் போதுமான அளவு சத்துக் கிடைத்திராது போல இவருக்கு. 

கூட்டில் இருந்து முயற்சித்து வெளியே வந்து விழுந்தவர் இறக்கை விரிய மறுத்து விட்டது. எறும்புகளுக்குத் தீனியாகினார். அவற்றுக்கும் உணவு வேண்டுமே. அப்படித்தானே இயற்கை படைத்து இருக்கிறது.

காலையில் அழாகாக இலையை மென்று கொண்டு இருந்தவரை மதியம் காண்கையில் குற்றுயிருங் குலையுயிருமாக இப்படிக் கண்டேன். 

அப்பொழுதும் ஒரு குளவி அதன் பாகங்களைச் சுவைத்துக் கொண்டிருந்தது. துரத்த எழுந்த கையை நிறுத்திக் கொண்டேன். என்னால் குளவிக்கு வேறு பதிலுணவு கொடுத்தல் இயலுமா!! குளவியார் உண்ண ஆரம்பித்து வெகு நேரம் ஆகி இருக்க வேண்டும், இப்போது ஒரு சில எறும்புகளும் சேர்ந்து சுவைத்துக் கொண்டிருந்தனர். அப்பொழுதும் மீதமிருந்த மயிர்கொட்டி உயிருடன் இருந்தது அசைவிலிருந்து தெரிந்தது. 'உயிரோடு ஒரு உணவு' புழுக்குட்டியர் பிறக்காமல் முட்டையிலே அழிந்து இருந்தால் அவருக்கு இந்த வேதனை இருந்திராது, அந்தக் கஷ்டமான காட்சியைப் பார்க்கும் மனக்கஷ்டமும் எனக்கு ஏற்பட்டு இராது. 

பூமி தன் பாட்டில் சுழலுகிறது. நடப்பது தன் பாட்டில் நடக்கிறது. இதுதான் 

இயல்பு. ஏற்றுக் கொள்ளத் தான் வேண்டும். நடப்பவை எல்லாமே நன்மைக்குத் தானோ!!


பலசமயம் கும்பிடு பூச்சிகள் வந்து புழுக்களை உண்பதைப் பார்த்திருக்கிறேன். அது பார்க்க இயலாத கொடுமை. கூட்டுப் புழுவாகியதன் பின் கூட ஒருவித குட்டிக் குளவிகள் வந்து கூட்டில் துவாரமிட்டுச் சாற்றினை உறிஞ்சி விட்டுச் செல்கின்றன. பிறகு... வெளி வரும் வண்ணத்துப் பூச்சி குறைபாட்டோடு பிறந்து வாழத் தகுதி அற்றதாய் வேறு ஜீவராசிகளுக்கு உணவாகி, அல்லது மண்ணோடு மண்ணாகி விடும். இதுவும் கூட இயல்பு தான்.


கூடு அடித்துப் புழுக்களைப் பாதுகாப்பது என்று முடிவு செய்தேன். பெரியதாகக் கூடு அடித்து வெளியே செடிகளில் வளரும் புழுக்களில் இருந்து ஆரோக்கியமாகத் தெரிவோரைத் தெரிந்து கூட்டினுள் விட்டு வளர்க்கிறேன். அவை தம்மைச் சுற்றிக் கூடு கட்டிப் பிறகு கூட்டைப் பிரித்து வெளியேறி இறக்கை உலர்ந்து பறக்கத் தயாரானதும் வெளி உலகைப் பார்க்க அனுப்பி வைக்கிறேன். ஏதோ இயற்கைக்கு என்னாலான உதவி. அதற்கு மேல் தப்பிப் பிழைப்பது அதன் சாமர்த்தியம். 

வண்ணத்துப் பூச்சி எனக்கு எதுவும் கற்றுத் தரவில்லை, நானும் மகிழ்ச்சியாக இருந்து மற்றவர்களையும் மகிழ்ச்சியாக வைத்திருக்க வேண்டும் என்பதைத் தவிர.

ஆயினும்... எனக்கு ஒன்று மட்டும் தெளிவாகப் புரிகிறது.

மனிதன் ஒரு சிறப்பான விலங்கு. சமூகப் பிராணி. ஆதரவுக் கரம் நீட்டத் தெரிந்தவன். புரிதல் நிறைந்தவன். பல சமயங்களில் புரிதல் இல்லாதவனும் கூட. ;)



நானும் ;)

இப்படிக்கு
இமா