pra(e)ying mantis

சிறிய வயதில் இருந்தே எனக்குக் கும்பிடுபூச்சி மேல் ஒருவிதமான அனுதாபம். கண்டதும் பெரிதாக ஒரு கும்பிடு போடுவார், பார்க்கப் பாவமாக இருக்கும். 

வண்ணத்துப்பூச்சி வளர்க்க ஆரம்பித்தில் இருந்து அந்த உணர்வு வெறுப்பாக மாறி வருகிறது. 

நேற்று நடந்தது என்னவெனில், ஒரு குட்டிப் பெண் எங்கள் வீட்டுக்கு வந்திருந்தார். அவருக்கு வண்ணத்துப்பூச்சி காட்டவென்று தோட்டத்துக்கு அழைத்துச் சென்றேன். கத்தரிச்செடியைக் காட்டச் சொன்னார். என் கையில் ஊர்ந்த எறும்பைத் தட்டியவாறு நடந்தேன். மீண்டும் ஊரும் உணர்வு, மீண்டும் தட்டினேன். அது எறும்பல்ல, ஒரு கும்பிடுபூச்சி. தட்டியதால் கோபித்துக் கொண்டு அழுத்தி இரண்டு நறுக்கு நறுக்கி விட்டார். ;( இன்னமும் கையில் அரிப்பு இருக்கிறது.

இரண்டு செக்கன்கள் கழித்துப் பார்க்கையில் ஒரு தேனீயைப் பிடித்து வைத்திருந்தார். புகைப்படக்கருவியோடு வருகையில் தேனீ மயங்கிவிட்டிருந்தது.

 
"சாப்பிடுற நேரம் பார்த்துக் கொண்டு இருக்காதிங்க. வயிறு வலிக்கும்."

"போக மாட்டீங்களா! அப்ப சரி பார்த்துக் கொண்டே இருங்க, நான் சாப்பிடுறேன்."