தொலை பேசுகிறேன்

சின்ன வயதில்... (அறுபதுகளில்) (கர்ர்ர் என் 60  இல்லைய்ய்ய்... ) ஒரு அங்கிள் வீட்டில் போன் இருக்கும். அவர்கள் அதற்கு பூட்டுப் போட்டு வைத்திருப்பார்கள். அப்போ ஒன்றும் புரியாது. 'பூட்டாமல் விட்டால் திருட்டுப் போகுமோ!' என்று நினைத்திருக்கிறேன்.

பிறகு 1996ல் சற்று அதிகமாக தொலைபேசி இணைப்புகள் கொடுக்க ஆரம்பித்தார்கள். பல்வேறு காரணங்களால், தொலைபேசி வைத்திருந்தோர்க்கு இந்தப் பூட்டுப் போடும் தேவை கொஞ்சம் அத்தியாவசியம் என்றாகிற்று. அப்போது எண் சுழற்றும் தொலைபேசி காணாமற் போய் தட்டும் தட்டைத் தொலைபேசி வந்திருந்தது. இவற்றைப் பூட்டி வைப்பது சிரமம்.

திரு செபாவை யாரோ ஒரு நண்பர் இது தொடர்பாக அணுகினார். அப்போது சிந்தனையில் உதித்தது இந்தப் பூட்டி வைக்கக் கூடிய பெட்டி. வரும் அழைப்புகளுக்கு பதில் சொல்வதில் சிரமமிராது.

ஆரம்பத்தில் நெருங்கிய நண்பர்கள், உறவினர்க்கு மட்டும் செய்து கொடுக்க ஆரம்பித்தது தவிர்க்க இயலாது போக பின்னர் ஒரு வியாபாரமாகவே ஆகிற்று.

ஆசிரியத் தொழிலிலிருந்து ஓய்வு பெற்ற பின்னால் இதுவே அப்பாவின் முழு நேரத் தொழிலாகிற்று. யாழ்ப்பாணம், கொழும்பிலிருந்து கூட வந்து மொத்தமாக வாங்கிப் போனார்கள். ஒரு தடவை  முப்பது பெட்டிகள் ஒன்றாகச் செய்து கொடுத்தார்.

பெட்டிக்கான பகுதிகள் எல்லாம் பலகையில் வரைந்து வெட்டி வைத்திருப்பார் 'சட்டைக் கட்டிங்' போல. ஃபோமிகா வாங்கி பலகையில் ஒட்டி, காய விட்டு, வெட்டி.... ஓரங்களுக்கு தங்க நிற ப்ளாஸ்டிக் ரிபன் ஒட்டி... பூட்டு பொருத்தி.... இப்படி நிறைய வேலை இருக்கும். ரிபன்கள் இன்னமும் என்னிடம் மீதி இருக்கின்றன.

இந்த வேலையில் தூசுதான் கொஞ்சம் அதிகம். ;(

ம்... பிறகு... 2010ல் எங்கள் மாமியைப் பார்க்கப் போயிருந்தேன்.

அங்கு வயதாகிப் போனாலும் பயன்கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார் இந்தப் பெட்டியார். ஒரு ஞாபகத்திற்கு இருக்கட்டும் என்று அவர்கள் அனுமதியோடு படம் எடுத்துக் கொண்டேன். இப்போது படம் கண்ணில் பட்டதும்... பகிர்ந்து கொள்ள நினைத்தேன். (in other words... மாட்டினீங்க.)

வெளியே...

உள்ளே...