ஆப்பிள்கள்

"அம்மா! ஆப்பிள்,"

"எதுக்குடா கத்துற!" திரும்பக் கத்தி விட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தாள். அது பையோடு தரையில் உட்கார்ந்திருந்தது.

"மேசைல வைச்சா என்னடா! இப்போ எனக்கு தேவையில்லாத வேலை. முதுகு பிடிச்சுக்கப் போகுது." 

சோம்பேறித்தனம் தான். நாலு ஆப்பிள் தூக்கினால் முதுகு பிடிக்குமா என்ன! அவள் முணுமுணுத்துக் கொண்டு தூக்கி வைக்க பையன் மெதுவாகச் சொன்னான், "ஆப்பிள் சாப்பிட்டா எதிர்ப்புச் சக்தி பெருகும். முதுகுப் பிடிப்பு வராதும்மா."

ஏற்கனவே கடுப்பிலிருந்தாள். காலையிலிருந்து என்னவோ ஒரு எரிச்சல். இப்போ இவன் வேறு. பழத்தட்டை நிரப்பி விட்டு பையைத் தூக்கிக் கொண்டு உள்ளே போனாள்.

ஹாலை சுத்தம் செய்ய நினைத்து எல்லாவற்றையும் பரவிப் போட்டிருந்தாள். இடை நடுவே மீண்டும் அசதி தலை காட்ட அப்படியே ஒரு சோஃபாவில் சரிந்தவள் தூங்கிப் போனாள்.

தொலைபேசி அழைத்து எழுப்பிற்று. "பின்னேரம் நாங்கள் அந்தப் பக்கம் வாறம். நீங்கள் வீட்டில இருப்பீங்கள் எண்டால் உங்களையும் வந்து பார்க்கலாம் எண்டு நினைச்சம்."

வெகு நாட்களாக இவர்கள் வரவை எதிர்பார்த்திருந்தாள். அவளுக்குப் பிடித்த இலங்கை நட்பு வட்டம். ஆனால்... இப்போது வீடு இருக்கும் நிலையில்!!

"பிரபூ... இதை ஒதுக்க கொஞ்சம் உதவி செய்யேன்."

பிரபு வந்தான். அம்மா சொன்னது போல எல்லாம் செய்து கொடுத்தான்.

"முடியலைன்னா நாளை பண்ணலாம்ல! எதுக்கு இப்படி சிரமப்படுறீங்க?" என்றான்." கிட்டத்தட்ட வேலை முடியும் சமயம் ஒரு ஆப்பிளை எடுத்துக் கடித்தான். அம்மாவுக்கும் ஒன்று கொடுக்க, "இப்போ வேண்டாம்," என்றாள்.

"சும்மா சாப்பிடும்மா. சாப்பிட்டா..."

திரும்ப நோய் எதிர்ப்புச் சக்தி என்று ஆரம்பிக்கப் போகிறானோ என்று அவனைத் திரும்பிப் பார்த்தாள்.
"ஆன்டி வர மாட்டாங்க."

"அவங்கதான் டாக்டராச்சே!"
~~~~~~~~~~~

இன்னொரு ஆப்பிள் கடி இங்கே